رضا(ع)

                                                   عشق رضا

              دردمندم من و درمان منی

                                                                   یا قریب الغربا جان منی

              سر نهادم به وفا بر قدمت

                                                                 تا شود شامل حالم کرمت

                 تو انیس دل تنهای منی

                                                                 دین من هستی و دنیای منی

                     در دلم مهر و وفای تو بود

                                                                     سر و جانم به فدای تو بود

                  منم آواره تنها مانده

                                                                       دل من در حرمت جا مانده

                 چه شود گر تو پناهم باشی؟!

                                                                            پرتوی شام سیاهم باشی؟!

                ای که عطر خوش گلها داری

                                                                               در دل اهل وفا جا داری

                فرشیان ریزه خور خوان تواند

                                                                          عرشیان خادم و دربان تواند

                من دلخسته گرفتار تو ام

                                                                          خاک پای تو زوار تو ام

                بار دوشم شده عصیان و گناه

                                                                   جز به درگاه تو کو چاره و راه؟!

                 به سر کوی تو راهی خواهم

                                                                      در جوار تو پناهی خواهم

                  خسته و زار و ملو لم چه کنم؟

                                                                          نکنی گر تو قبو لم چه کنم؟  

                  همه دم نام تو را می خوانم

                                                                           تو خود امید منی می دانم

                                                     افتخاریست برایم مولا

                                                      که غلام تو((رضا))یم مولا     

                                                                                                  غلامرضا غلامپور

زندگینامه امام حسین(ع)

                  

انسانهای زیادی بوده اند و هستند که با اراده و مصمم در راه حق و حقیقت تلاش کرده اند اما بزرگترین آنها یکی است که جان خود و خانواده اش را در این راه فدا کرد بله کسی نیست جز امام سوم ما امام حسین(ع) . این امام (ع)سالهای از دوران کودکی را در زمان حیات

پربرکت رسول خدا(ص) سپری نمودند . او شجاعترین امت حضرت محمد (ص) بود و شجاعت حضرت محمد(ص) وحضرت علی (ع) در ایشان جمع بود .

خداوند در تربت ایشان شفا ودر داخل حرم امام حسین(ع) استجابت دعا را قرار داده است . پیامبر در حقش فرمود. خداوند دوست می دارد کسی را که حسین را دوست بدارد. پیامبر در حق او و برادر گرامی اش امام حسن(ع) نیز فرمودند. دو فرزند من حسن و حسین پیشوایان

امت می باشند خواه زمام امور را به دست بگیرند یا نگیرند . پس از شهادت امام حسن (ع) در سال 50 هجری امام حسین(ع) عهده دار امر امامت گردید . معاویه پس از بیست سال حکومت ظالمانه و قتل و کشتار شیعیان بخصوص در سال60 هجری مرد و برخلاف قرارداد صلح با امام حسن(ع) پسرش یزید را به جای خود قرار داد. یزید مردی فاسد و شرابخوار و مخالف با اسلام بود. او به طورآشکارا مقدسات اسلامی را زیر پا می گذاشت و آشکارا شراب می خورد امام حسین (ع) از همان آغاز کار او به مخالفت برخاست .

یزید نامه ای به حاکم مدینه نوشت به اودستور داد از امام حسین (ع) برای یزیدبیعت بگیرد و اگر حاضر نشد او را به قتل برساند. امام حسین(ع) که حاضر با بیعت کردن با یزید نبود با خانواده خود از مدینه به مکه عزیمت نمودند. دراین هنگام که مردم کوفه از مرگ معاویه

با خبر شده بودند نامه های زیادی برای امام حسین(ع) نوشتند و از او خواستند که به عراق و کوفه بیاید امام حسین (ع) نیز مسلم بن عقیل را به کوفه فرستاد ابتدا هزاران نفر با مسلم همراه شدند اما با ورود عبیداله بن زیاد که از طرف یزید به حکومت کوفه گمارده شده بود

و بسیار حیله گر و بی رحم بود مردم کوفه فریب اقدامات او را خورده و پیمان شکنی کردند و مسلم را تنها گذاشتند و در نتیجه عبیداله . مسلم بن عقیل را دستگیر نمود و به شهادت رسانید. هنگامی که ابتدا مردم کوفه بامسلم بیعت کردند مسلم نامه ای به امام حسین(ع) نوشت

و به ایشان اطلاع داد که به کوفه بیاید امام حسین(ع) با خانواده و یاران خود به طرف کوفه حرکت کردند و در نزدیکی کوفه بود که خبر عهد شکنی مردم کوفه و شهادت مسلم را به محضر امام آوردند .

عبیداله بن زیاد که با شهادت مسلم بر اوضاع کوفه تسلط پیدا کرده بود . حربن یزید ریاحی را برای زیر نظر گرفتن امام حسین(ع) و همراهانش فرستاد . و سپس عمر بن سعد را با سی هزار نفر به کربلا اعزام نمود. او به عمر بن سعد وعده داده بود که اگر امام حسین(ع) را به

شهادت برساند او را حاکم ری خواهد کرد. عمر بن سعد که به طمع حکومت ری از هیچ ستمی فروگذار نکرد. دستور داد امام حسین(ع) و یارانش را محاصره کنند و آب را بر روی آنها ببندند. یاران آن حضرت که از شجاعترین افراد بودند روز دهم محرم(عاشورا) در حالی

که بیش از 72 تن نبودند یکی پس از دیگری در دفاع از اسلام و امام زمان خود یعنی امام حسین(ع) با عزت وآزادگی به شهادت رسیدند .

حربن یزید ریاحی نیز که ستمگری سپاه عمربن سعد و حقانیت امام حسین(ع) را مشاهده می کرد به سپاه امام پیوست و به شهادت رسید. واقعه کربلا اگرچه از نظر زمان کوتاه بود و تنها یک روز تا عصر به طول انجامید اما لحظه لحظه آن درس شهامت و ایثار و فداکاری .

ایمان و اخلاص و اعتقاد بود واقعه ی کربلا دانشگاهی است که از طفل شیرخوار تا پیرمرد محاسن سفیدش به بشریت درس آزادگی می آموزد. خون های مطهر امام حسین(ع) و یارانش به اسلام حیات تازه بخشید و در زمینه سرنگون شدن دودمان فاسد اموی را فراهم کرد

امام حسین(ع) روز دهم محرم سال 61 هجری در سن 57 سالگی به شهادت رسید.

مرقد ایشان و برادر فداکارشان اباالفضل (ع) و فرزندان و یاران آن امام همام در شهر کربلا در عراق قرار دارد.

(تبیان)ا

زندگینامه امیرالمومنین علی(ع)

باسمه تعالی

اصل نیاز بشر به هدایت الهی از طریق بعثت انبیا برای نیل به کمال و فرجام مطلوب شایسته انسانی است .

پس از پیامبراسلام(ص) ضرورت دین و مسئولیت راهنمایی امت به عهده شخصیت های مذهبی چون علی(ع) است. پیامبر(ص)به امر خداوند در غدیر خم ودر مناسبتهای دیگر حضرت علی(ع) را جانشین خود معرفی نمودند.

از ابعاد برجسته شخصیت امام مقام علمی اوست که وسیله ای است برای هدایت و نیز موجب جذب دلهای تشنه . فکرها و اندیشه های کنجکاو که خود راه کشف حقیقت بشر است حضرت علی بن ابیطالب(ع) انسانی است که دارای هدف اعلایی برای زندگی است .

زمامداری که عادل مطلق است و دارای معرفتی در حد اعلا درباره ی جهان . علی(ع) در طول تاریخ تنها انسانی است که در ابعاد مختلف الگو و نمونه است . هم مثل یک کارگر ساده کار می کرد و هم مانند یک حکیم می اندیشید ومانند یک عاشق وعارف بزرگ عشق می ورزید .

او مانند یک قهرمان شمشیر می زد و مانندیک سیاستمدار رهبری می کرد و مانند یک معلم اخلاق مظهر و سر مشق تقوا و فضایل انسانی برای یک جامعه است . او حامی مظلومان و طرفدار محرومان بود او یک پدر و هم یک دوست بسیار وفادار و هم یک همسر نمو نه بود.

بدون تردید ما نمی توانیم شخصیت این ابر مرد جهان اسلام را آنطور که مورد رضایت حق تعالی است بیان کنیم . با آنکه در این زمینه کتاب های متعددی توسط دانشمندان و صاحب نظران نگارش یافته اما هم چنان جا دارد که باز در این زمینه کارهای بیشتر و گسترده تری

صورت گیرد

احادیث

پیامبر اکرم (ص). هر کس به خدا و روز قیامت ایمان دارد به همسایه خود احسان کند.

پیامبراکرم (ص). برترین ایمان آن است که بدانی خداوند هر جا با تو است.

پیامبر اکرم(ص). مومن از کوه هم استوارتر است.

پیامبر اکرم (ص). هر کس خشم خود را فرو برد در حالی که می تواند از آن استفاده کند خداوند روحش را سرشار از آرامش می کند.

پیامبراکرم(ص).هرکس دیگران را به کار نیکی تشوق کند مانند کسی است که آن را انجام می دهد.

پیامبر اکرم (ص). با ایمان ترین مردم کسی است که همیشه حق را بگوید .

پیامبراکرم (ص). از آثار تواضع وفروتنی آن است که به هر کس که می رسی سلام کنی .

پیامبر اکرم(ص). آفت دین بد گمانی است.

پیامبراکرم(ص). کسی که ایمان به خداو روز جزا دارد هنگامی که وعده ای داد باید به آن وفا کند .

پیامبر اکرم(ص). ای مردم با هم باشید واز تفرقه بپرهیزید .

پیامبر اکرم (ص). بهترین چیز برای زنان این است که مردان نامحرم را نبینند و مردان نامحرم نیزبه آنان نگاه نکنند.

پیامبر اکرم (ص). همانا ملائکه بالهای خود رازیر پای طالب علم می گستردند.

پیامبراکرم(ص). کسی که خدا را اطاعت کند عزیز و قوی گردد.

پیامبراکرم(ص). روشنی قلوب یاد خداوند و تلاوت قرآن است.

پیامبراکرم(ص). کسی که امر به معروف ونهی از منکر کند جانشین خداوند در زمین است .

پیامبراکرم(ص). شخصی که مومنی را خوار می دارد با خدا اعلان جنگ کرده است .

پیامبراکرم(ص). پاکدامنی از زینت زیبا ئیست .

پیامبراکرم(ص) . فرا گرفتن دانش بر هر مسلمانی واجب است .

پیامبراکرم(ص). با تن آسائی تحصیل علم ممکن نیست .

پیامبراکرم(ص).سلام کردن و نیکو سخن گفتن مایه بخشایش الهی است .

پیامبراکرم(ص). خشنودی خداوند در خشنودی پدر و مادر است و خشم خداوند در خشم آنان .