همتی تا کشتی تن بشکنیم

امیر حسین مدرس

تا به حشر دل ارثنا گفتی

همه گفتی چو((مصطفی)) گفتی ...

هلال نخستسن شب ربیع . لبخند مهرآور تو ست که در طلیعه بهار . جلوه بر جهان می کند .

چونان لبخندی که به گاه گذر از کوچه های مدینه نثار کودکان باز یگوش می کردی .

اینک جهان بسان همان کودکان  بازیگوش . در کوچه های پیچاپیچ تاریخ . گاهی سر در هوا و گاهی سر در گریبان راه می سپارند.

لبخند تو اما جاودان است .

بی گمان. برج و باروی بی مهری و دژ خشم و قلعه تعصب های کور  تسلیم نگاه مشفقانه  و لبخند بهار آور توست  و نامت اجازه ورود به اقلیم امن آرامش.

دلی که در تسخیر شعله عشق تو نیست . چیست جز افسرده خاکستری مرده ؟

هنوز پیش قدمی در سلام  ! هر سحر گاه که نامت  را بر گلدسته ها آواز می کنند . خفتگان را سلام می دهی و بیداران را مست شراب طهور صبوح می سازی .

کلامت سحر نیست . آبشار زلال و روشن حقیقت است  که از سرچشمه جان آسمان  پیامت می جوشد . گاه بر جویبار وجود فاطمه می گذرد و گاه  در موجا موج اقیانوس خطبه های علی جلوه می کند . آغوشت دشت سرسبز  و بی پیان جولان حسن و حسین است .همه چیز بوی تو را دارد : بهار. عشق. ایمان .مسلمانی . ولایت . عاشورا...

کدام درخت را نشان دهم که جوانه ای به یاد تو نداشته باشد ؟کدام قله را نام ببرم که پرچم  فتح لبخندت بر فرازش در اهتزاز نباشد ؟ازچه سخن بگویم آغز و پایانش به تو نرسد ؟

آنچه به ما آموختی گنج خدا است و سنت تو آمیختن با کلام خداوند و هم دستی با دست خداست.

 با تو تمام جهان مدینه است !هیچ نو آوری روز آمدتر از سنت تو نیست !

دریغا که هنوز  خاکستر پاشان به سر بماند !

اما تو هم چنان  آرام و مهربان و متبسم  با گامهای شمرده  و مطمئن  بر خیابان دل ما می گذری ودر غروب مدینه ات  مدرن با سر انگشت رحمت و عطوفت  چراغ یقین مان را روشن می کنی .ای محمد ...

((ای شب از چشم سیاهت شرمگین

وی نگاهت آبشاری آتشین

بین که مسکینم ودر بند شهیم

خسرو ما شو که ازخسران روهیم

بین که ازکشتی نشینان تنیم

همتی تا کشتی تن بشکستیم

باور ما . یاور ما دین توست

جنت موعود ما. آیین توست.