زندگینامه امام موسی کاظم(ع)

امام موسی کاظم (ع) موسی بن جعفر (ع) هفتمین امام شیعیان در ابواء محلی میان مکه و مدینه در سال 128 یا 129 ه. ق بدنیا آمد . پدرش امام جعفر صادق و مادرش حمیده از مردم مغرب بوده اند . مشهور ترین کنیه اش ابوالحسن است و معروفترین لقب ها یش  باب الحوائج و کاظم (فرو خورنده خشم ) . امام کاظم (ع) پس از شهادت پدر بزرگوارش به سال 148 ه. ق به امامت رسید و دوره امامتش 35 سال بود  امامت ایشان همزمان با چهار تن از خلفا ی عباسی و منصور دوانیقی  مهدی  هادی و هارون الرشید بوده است  . پس از شهادت امام صادق (ع) سخت گیری خلفای عباسی نسبت به علویان و اهل بیت شدت بیشتری یافت .امام صادق (ع) برای حفظ جان امام کاظم (ع) پنج تن از جمله منصور خلیفه عباسی را جا نشین خود معرفی کرد  و امام کاظم یکی از آنان بود  و شیعیانی که امامت او را می دانستند نیز موضوع را جهت حفظ جان امام کتمان می کردند  و البته بسیاری نیز در باره امامت سر گردان بودند عده ای گمان کردند  اسماعیل فرزند بزرگ امام صادق (ع) که از دنیا رفته بود  امام است  و فرقه اسماعیلیه شکل گرفت . عبدالله فرزند دیگر  امام صادق (ع) ادعای امامت کرد . روزی امام کاظم فرمود تا هیزم زیادی آوردند . امام کسی را نزد عبدالله فرستاد . با آمدن او دستور داد تا هیزم ها را آتش بزنند  آنگاه امام بر خاست و در میان آتش نشست و با اصحاب مشغول صحبت شد  بعد از ساعتی بیرون آمد  و به برادر خطاب کرد  اگر گمان می کنی  که بعد از پدر تو امامی ساعتی در این آتش بنشین  عبدالله رنگش دگر گون شد بر خاست و مجلس را ترک کرد. امام کاظم (ع) نهضت علمی و فرهنگی امامان پیش از خود را ادامه داد . شاگردان فراوانی که امام صادق(ع) در طول سالیان دراز با تلاش فراوان جمع کرده بود نباید پراکنده می شدند  از این رو امام کاظم (ع) بر کرسی درس پدر نشست قافله سالار نهضت علمی و فرهنگی پدر شد . جایگاه علمی و معنوی امام در میان مردم بر خلفای مستبد عباسی گران آمد. آنان همواره نگران بود ند که امام قیام کند و حکومت را به دست بگیرد . به همین سبب مدت زیادی از دوران امامت  آن حضرت در زندان های خلفای عباسی گذشت. هارون زندانبان را بر او گمارد تا او را به شهادت برسانند .اما آنان شیفته امام شدند . سرانجام سندی بن شاهک زندانبانان را عوض کرد . او نیز بی نهایت بر امام سخت گرفت  و سرانجام با خرمای زهر آلود  امام را به شهادت رساند . پیکر مطهر امام کاظم (ع) را در کاظمین نزدیک بغداد به خاک سپردند . مرقد آن حضرت از زیارتگاه های مهم شیعیان است در مورد آن حضرت گفته اند  او وارث علم پدر و دارای فضل و کمال بود. گذشت و برد باری ایشان  بی نهایت بود و به همین دلیل  لقب کاظم را به ایشان داده اند . در عبادت یگانه عصر خود بود کمتر شبی در عمرش گذشت که سر بر بالین آسایش بگذارد . به همین دلیل مردم مدینه او را ((زین المتهجدین (زینت بخش شب زنده داران ) ))می گفتند. به هنگام حکومت مهدی  گروهی از شیعیان علیه او قیام کردند که قیام ((فخ)) نام گرفت . وقتی اسیران و سرها یشهدای فخ را نزد مهدی بردند  فرمان به قتل اسیران داد  و از دیگر مخالفان پرسید  تا نام موسی بن جعفر را شنید  به خشم در آمد و گفت:به خدا سوگند رهبر قیام فخ  از موسی بن جعفر دستور می گیرد و محبت او را دل دارد . خدا مرا بکشد اگر او را زنده بگذارم . شیعیان با شنیدن این سخنان مهدی  بر آشفتند  و از امام خواستند تا مدتی پنهان شود . امام با خواندن شعری نوید داد  که  ترس و نگرانی آنان بزودی بر طرف می شود . چند روز بعد خبر مرگ مهدی همه جا پخش شد .